Είμαι κάτοικος της Θεσσαλονίκης. Όλα άρχισαν όταν ήμουν δευτέρα-τρίτη δημοτικού (7-8 χρονών. Τώρα είμαι 22), όταν μια Κυριακή πρωί πήγα με την μητέρα μου και την φίλη της με τα παιδιά της (με τα παιδιά αυτά κάναμε παρέα από μικρά κι ακόμα και τώρα έχουμε επαφές) στην εκκλησία του Αι-Γιάννη στην περιοχή του Φαλήρου γύρω στα 200 μέτρα πιο πάνω από το νοσοκομείο "ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ". Θυμάμαι πως όταν...
τελείωσε η εκκλησία βγήκαμε όλοι έξω και κάτσαμε στο προαύλιο σε ένα παγκάκι. Εμείς τα παιδάκια πήγαμε να παίξουμε. Εκεί που τρέχαμε γύρω-γύρω από την εκκλησία μου ήρθε η ιδέα να μπω σε ένα δωμάτιο να δω τι έχει (το δωμάτιο αυτό βρίσκεται δεξιά της εκκλησίας από την κεντρική είσοδο). Με το που ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα προς έκπληξή μου βρίσκομαι....σε έναν άλλο κόσμο να το πω;! πάντως όχι στο δωμάτιο το οποίο μπήκα. Παρατηρώ λοιπόν πως είμαι σε μια τεράστια έκταση δίχως κτίρια ή κάποια άλλα αντικείμενα. Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά στον ουρανό και βλέπω πως το χρώμα του ουρανού είναι πορτοκαλί και με πυκνά σύννεφα σε πιο ανοιχτή απόχρωση. Επίσης άκουγα πολύ συχνά ήχους μαχητικών αεροσκαφών να περνούν από πάνω μου. Η παύση τους δεν ήταν περισσότερη από 15-20 δευτερόλεπτα. Σαν μικρό παιδί κι εγώ χαιρόμουν με τα αεροσκάφη και έψαχνα να τα βρω. Όταν όμως γυρίζω πίσω για να φύγω βλέπω το ανεξήγητο! Μια πόρτα στην μέση του πουθενά. Σοκαρίστηκα και έτρεξα αμέσως να βγω. Ανοίγω την πόρτα, βγαίνω έξω και βρίσκομαι στο προαύλιο της εκκλησίας. Παραξενεύτηκα! Κοιτώ ψηλά στον ουράνο. Ο ουρανός... ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟΣ! Τρέχω κατευθείαν στην μητέρα μου και κάθομαι δίπλα της χωρίς να της πω τίποτα. Μετά από λίγα λεπτά θέλοντας να ξαναδώ αυτό το θέαμα πάω ξανά στο "δωμάτιο" και περνάω την πόρτα. Η εικόνα; Ακριβώς η ίδια. Το ίδιο και οι ήχοι. Δεν έκατσα πάνω από μισό λεπτό, φεύγω τρέχοντας στους φίλους μου για να τους πω αυτό το "μαγικό δωμάτιο". Έτσι πήγαμε όλοι μαζί εκεί. Άνοιξα την πόρτα.... και προς έκπληξή μου..... δεν ήταν τίποτα απ' ό,τι τους περιέγραψα. Ήταν απλά μια αποθηκούλα που φύλασσαν τα καθαριστικά (σκούπες, σφουγγαρίστρες, κλπ). Κανείς δεν με πίστεψε! Έτσι φύγαν οι φίλοι μου, αλλά εγώ είχα την περιέργεια να δω γιατί αφού εγώ το έζησα, όταν πήγα εκεί με άλλους ήταν απλά μια αποθήκη;! Έτσι μπήκα και πάλι μόνος... Μπορείτε να φανταστείτε τι επακολούθησε.... Όταν το είπα στους γονείς μου δεν με πίστεψαν. Ούτε όμως και οι φίλοι μου.
Μετά από κάποια χρόνια όταν ξαναείπα το συμβάν αυτό στους φίλους μου κανείς δεν το θυμόταν. Όταν τύχαινε να περνάω από εκείνο το σημείο σκεφτόμουν πάντα αυτό που έζησα τότε. Έτσι μια μέρα αποφάσισα να δω τι απέγινε αυτό το μέρος. Αυτό που αντίκρισα ήταν ότι υπήρχε μια σκάλα που οδηγούσε σε έναν υπόγειο χώρο (κατηχητικό πρέπει να είναι). Μια φίλη μου με συμβούλεψε να μιλήσω με τον παπά της εκκλησίας αλλά δυστυχώς δεν βρήκα τον χρόνο ή το ξεχνούσα.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ Α. Β.
